Kochani ludożercy, nie patrzcie wilkiem na człowieka” – pisał w jednym ze swoich najpopularniejszych wierszy Tadeusz Różewicz. I właśnie o tym jest film o małym , pragnącym przyjaźni jeżyku. Mały jeżyk przychodzi do nowej szkoły. I choć ma dobre serduszko, nie może znaleźć przyjaciół. Bo jak się do takiego jeżyka przytulić? Jak go pohuśtać na huśtawce? Jak zagrać z nim w piłkę? Trzeba by się mocno postarać, a przy okazji pokłuć. Jeżyk czuje, że nie pasuje do swojej klasy. Nie jest taki, jak inni. Gorszy. Dlaczego nie urodził się sprytną wiewiórką albo miłym królikiem? Dlaczego nikt go nie lubi? Pewnie dręczą go takie myśli. I czeka, aż znajdzie się ktoś, kto w końcu zobaczy jeżyka w jeżyku. Fantastycznego przyjaciela, który ma przecież mnóstwo zalet! Chyba każdy z nas tak się kiedyś czuł.

My także dzisiaj utulaliśmy jeżyki  w jesienne liście, próbowaliśmy komunikować się tak , by nie ranić kolegów, koleżanek, wzajemnie pomagać sobie zarówno w pracy zespołowej, grupowej , czy też indywidualnej. Reagowaliśmy na potrzeby koleżanek , kolegów , kiedy oczekiwali pomocy z naszej strony . A efekty prac plastycznych  są po prostu wspaniałe.